Wijaya Beach, Sri Lanka, February 2022
Daar zat ik dan als Tantalus in paradise, verbannen naar mijn kamertje met zicht op zee. Een mooi zicht was het wel, maar misschien net iets te dicht bij het restaurant en de bar van het hotelletje waar we verbleven.
Als straf voor zijn arrogantie en zijn gruweldaad (hij had zijn kind aan de goden geofferd), werd Tantalus veroordeeld tot een eeuwige kwelling in de onderwereld, de Tartarus. Zijn straf staat bekend als de “kwelling van Tantalus.” In deze straf werd Tantalus gedoemd tot een poel met water en fruitbomen die net buiten zijn bereik waren. Telkens wanneer hij probeerde te drinken, trok het water zich terug, en als hij probeerde fruit te plukken, waaide de wind de takken weg. Tantalus leed dus voor eeuwig aan dorst en honger, zonder ooit voldoening te kunnen vinden.
Gelukkig was er in mijn geval ‘room service’. Ze brachten me, als patient B, dagelijkse porties verse oesters en frisse witte wijn. Ook soms versgebakken pizza die bekend staat als de beste pizza in zuid Sri Lanka.
In mijn loze dagen van eindeloos wachten tussen covid testen in keek ik dan maar naar afbeeldingen van Tantalus en hoe hij door menig kunstenaar is voorgesteld doorheen de jaren. Vooral het fantastische werk van Gioacchino Assereto bracht me veel soelaas.
Er zat niets anders op dan wat snelschetsen te maken van wat ik beneden kon zien. Het openlucht restaurantje en bar waren zeer populair bij de plaatselijke bevolking en toeristen allerlei en het geroezemoes was soms oorverdovend.
Om zes uur wordt het in de tropen donker dan wordt het schetsen meer een gekriebel, suggestief gekriebel als het ware.
Zwarte stift op notebook papier (12/02/2022)
Het was een positief resultaat, positief in de zin van een covid-19 report. Een plotse donderslag op een hete namiddag sippend aan een warm wordend biertje op een tropisch strand in Sri Lanka. Onze stoelen zakten pardoes 50 cm in het zand. Het waren plastic stoelen van die goedkope dingen die ze veel op terrasjes gebruiken.
