In Lissabon hielden de historische straten mijn nieuwsgierigheid in hun wurggreep. Beïnvloed door de gedachten van Fernando Pessoa, dook ik in een fase van zelfverkenning, gewapend met wat verf, papier, een canvas en een open nieuwsgierige geest.
‘Van mezelf niets te weten’ werd het bevrijdende mantra, terwijl ik me onderdompelde in het levendige tapijtwerk van het Portugese leven. De door de zon gekuste gevels, de ritmische fado-melodieën die door de smalle steegjes van de Bairro Alto zweefden, en de bedwelmende geur van vers gezette koffie en gebraden vis voedden mijn artistieke streven. In de stille (en minder stille, ja zelfs oorverdovende) hoekjes van Lissabon vond ik een toevluchtsoord voor mijn creatieve vragen, een plek waar de essentie van Pessoa’s woorden diep resoneerde.
Lege vellen papier ontvouwden zich als het ware voor me als de onbeschreven pagina’s van een of ander boek. In de dans van inkt, waterverf en geperst houtskool vond ik een dialoog met de geest van de stad. Elke zwarte houtskoolveeg, een ode aan de toevallige nachtelijke ontmoetingen en de ingewikkelde dans van het lot die me naar deze betoverende plek had geleid. Mezelf leren kennen door de daad van creatie, of het besef dat ik mezelf niet kende, geleid door de filosofische introverte overpeinzingen van Pessoa, was een diepgaande verbinding met de essentie van het bestaan.
In het hart van Lissabon, te midden van kronkelende straatjes en zonovergoten pleintjes, ontwarde ik de geheimen van de stad en ontdekte verborgen aspecten van mezelf. Elke artistieke inspanning veranderde in een viering van het experimentele en onvrijwillige wezen van het leven.
Ik begon aan een project, met geperst houtskool, aquarellen en krijt, om een set triptiektekeningen op A1-formaat papier te maken.
Werken op uitgerekt papier dat aan de muur was bevestigd met tape, bood een uniek perspectief. De fysieke aard van het proces stond me toe om een stap terug te doen, te observeren en te communiceren met de tekeningen op een manier die de grenzen van een traditioneel schildersezel overstijgt.
Terwijl de triptiek vorm kreeg, werd het meer dan zomaar een verzameling tekeningen; een Portugees verhaal verdeeld in meerdere delen, een ontdekking van mijn niets zijn.
The Book of Disquiet (Livro do Desassossego: Composto por Bernardo Soares, ajudante de guarda-livros na cidade de Lisboa) is a work by the Portuguese author Fernando Pessoa (1888–1935). Published posthumously, The Book of Disquiet is a fragmentary lifetime project, left unedited by the author, who introduced it as a “factless autobiography.” The publication was credited to Bernardo Soares, one of the author’s alternate writing names, which he called semi-heteronyms, and had a preface attributed to Fernando Pessoa, another alternate writing name or orthonym. (Wikipedia)
To know nothing about yourself is to live. To know yourself badly is to think. Life is an experimental journey undertaken involuntarily. It is a journey of the spirit through the material world and, since it is the spirit that travels, it is the spirit that is experienced.
– Fernando Pessoa – The Book Of Disquiet
In Lisbon there are a few restaurants or eating houses located above decent-looking taverns, places with the heavy, domestic look of restaurants in towns far from any rail line. These second-story eateries, usually empty except on Sundays, frequently contain curious types whose faces are not interesting but who constitute a series of digressions from life.
— Fernando Pessoa, from The Book of Disquiet
In Lisbon, the historic streets had my curiosity in a stranglehold. Influenced by the thoughts of Fernando Pessoa, I dove headfirst into a phase of self-exploration, armed with some paint, a canvas, and an open mind of curiosity.
‘Knowing nothing about myself’ became the liberating mantra as I immersed myself in the vibrant tapestry of Portuguese life. The sun-kissed facades, the rhythmic fado melodies drifting through narrow alleys, and the intoxicating aroma of freshly brewed coffee fueled my artistic pursuits. In the silent (and less silent, even downright deafening) corners of Lisbon, I found a refuge for my creative spirit, a place where the essence of Pessoa’s words resonated deeply.
Blank sheets of paper unfolded before me as the unwritten pages of Pessoa’s introspective prose. In the dance of ink, watercolor, and pressed charcoal, I found a dialogue with the spirit of the city. Each black charcoal stroke, an ode to chance encounters and the intricate dance of fate that had led me to this enchanting place. Getting to know myself through the act of creation, or the realization that I didn’t know myself, guided by Pessoa’s philosophical introverted musings, was a profound connection with the essence of existence.
In the heart of Lisbon, amidst winding streets and sunlit squares, I unraveled the secrets of the city and discovered hidden aspects of myself. Every artistic endeavor turned into a celebration of the experimental and involuntary nature of life.
I embarked on a project, with pressed charcoal, watercolors, and chalk, to create a set of triptych drawings on A1-sized paper.
Working on stretched paper attached to the wall with tape provided a unique perspective. The physical nature of the process allowed me to step back, observe, and communicate with the drawings in a way that transcended the boundaries of a traditional easel.
As the triptych took shape, it became more than just a collection of drawings; a Portuguese story divided into multiple parts.
