Figuratief Verhalend

Ik moet me terug beginnen focussen op het uitbeelden van wat onuitbeeldbaar is.

Een moeilijke zaak, niet ten minste omdat het onuitbeeldbaar is maar vooral omdat ik me niet goed kan focussen. Na verloop van tijd lijkt alles immers onuitbeeldbaar, zelfs het voor de hand liggende.

Een vaas met bloemen bijvoorbeeld. Ik heb nu ook wel geen vaas met bloemen binnen handbereik, laat staan een stelletje dode hazen op een antieke tafel. Luciferdoosjes al helemaal niet. Een aansteker is net niet interessant genoeg, of wel? Hangt ervan af. Alles is oninteressant interessant, een blur van weetikveel wat allemaal. Soort van kombinatie van arabische letterkronkels en hip hop letters met geen betekenis.

Portretten zijn natuurlijk ook interessant, van onbekende ethnische mensen die staan te kletsen bijvoorbeeld, kan ook wel, maar dat gaan ze (de toeschouwer) misschien niet zo cool vinden. Ze hebben liever nietszeggende dingen. Een doek met kleurtjes en lijnen en wat andere prullen erop.

I need to refocus on depicting the undepictable.

A tough task, not just because it’s undepictable, but mainly because I can’t seem to focus well. Over time, everything seems to turn into this undepictable haze, even the painfully obvious.

Take a vase of flowers, for instance. No vase in reach here, let alone a bunch of dead hares lounging on some antique table. Definitely no matchboxes either. A lighter isn’t quite interesting enough, or is it? Depends. Everything is uninterestingly interesting, a blur of who-knows-what. Sort of a mashup of Arabic scribbles and hip-hop letters with zero meaning.

Portraits are naturally intriguing too, of unknown ethnic folks chatting, for example, might work, but they (the spectator) might not find it cool. They prefer meaningless things. A canvas with colors and lines and some other junk on it.